Dicht bij jezelf staan.

30 jaar geleden schreef Estés, een gerenommeerd Jungiaans analytisch therapeute en cantadora (vertelster), een boek over de ware natuur van de vrouw. In haar praktijk gebruikt zij de vertelling als therapie: door beschreven archetypen (i.e. universele krachten die in iedere mens leven) uit mythen en verhalen probeert zij inzichten te creëren in het eigen gedrag van haar patiënten. Op die manier kunnen zij een keuze maken en verandering toelaten.

In iedere vrouw schuilt een ‘wild’ wezen: een natuurlijk schepsel, vol hartstochtelijke creativiteit en eeuwige wijsheid. Zij noemt haar de ontembare vrouw – ontembaar omdat zij zich niet laat knechten door de regels en zeden van haar tijd, cultuur of politiek noch door de waarden en normen die anderen haar opleggen. Maar deze natuurlijke 'wilde' oorspronkelijke kern - die leeft in ieder mens, man of vrouw - loopt gevaar. Wild staat tegenover cultuur: het geschenk dat we meekrijgen bij onze geboorte, onze eigen unieke natuur, wordt geplunderd door externe waarden en normen waaraan we ons verplicht voelen te conformeren. 'Eet je bord leeg', 'doe wat ik je vraag', ''doe niet zo flauw', 'dat is toch niets voor meisjes','laat je gevoelens niet zien, daar heeft niemand boodschap aan': al heel vroeg herleiden de ongelijkheid tussen man en vrouw, rassen en religies, arm en rijk, alle persoonlijke verplichtingen die we onszelf opleggen, alle standaarden waaraan we willen voldoen, de grenzeloze, krachtige oer vrouw tot een braaf meisje, een gewillige denkmachine of een gewetenloze firma-robot.

Wat is deze Ontembare vrouw?

Dr. Estés vergelijkt haar met een wolf, robuust, vol levenskracht, leven schenkend, bewust van haar terrein en haar grenzen, creatief, intuïtief, vindingrijk, loyaal. Maar ook zwervend, verkennend, nieuwsgierig, speels en tegelijkertijd heel wijs.

Zij schrijft '...wanneer ze zich afgescheiden voelt van haar wilde natuur, voelt ze zich een schim van zichzelf: haar persoonlijkheid wordt schraal, krachteloos en arm.

De ontembare vrouw staat symbool voor het lichamelijk welzijn van alle vrouwen. De oermoeder geeft én ontvangt, weet wanneer en waarom ze ingrijpt of laat begaan. Ze ziet, hoort, voelt, proeft en ruikt het leven en ervaart het in zijn volheid, in valleien en op de toppen van hoge bergen. Zij gedijt in elke omgeving.'

Wanneer je de ontembare vrouw in jezelf niet meer (h)erkent, ben je nog slechts een schim van jezelf, wat Estés een ‘creatura’, een schepsel, noemt. Voor de buitenwereld lijkt alles OK terwijl je vanbinnen doodgaat. Omdat je de connectie met haar verloren bent, hongert je ziel. We dwalen van ons pad af door de gedicteerde gerichtheid op de materiële wereld. We genieten, genieten, genieten en zijn nog nooit zo ongelukkig geweest.

Jouw ware aard vraagt om beleving van haar uniek-zijn: jezelf te ervaren in elke vezel van je lijf. Dat is niet hetzelfde als genieten: de zelf-ervaring gaat dieper en vraagt om innerlijke connectie. Het toch maar willen passen in één of andere mal, zoals gedirigeerd door de normen van onze leefomgeving zorgt ervoor dat we het wilde, ontembare in onszelf gaan negeren, ontkennen en zelfs verachten. Het conflict tussen hoofd, hart en buik brengt ons van ons stuk. We voelen ons slecht, verraden door ons lijf dat niet meewil, onze gedachten die niet stoppen, onze emoties die we niet meer beheersen.

Dat slecht voelen willen we kwijt. Maar hoe voel je je terug beter? Het antwoord zit vervat in de vraag. Door jezelf toe te laten te voelen. Door je emoties, reacties te accepteren, hoe vreemd en beangstigend ze ook zijn, kom je terug bij jezelf.

Luister naar de fluister van je lichaam, dan hoeft het niet te schreeuwen.

Hoe ervaar je je wilde natuur?

Door jezelf BEWUST te ervaren, door helemaal jezelf te zijn wanneer je:

· danst,

· vrijt,

· verliest in muziek

· grote schoonheid aanschouwt,

· een kind baart,

· vertrouwde geuren snuift,

· in de grond wroet, in bomen klimt,

· kookt, samen eet,

· helemaal opgaat in je favoriete creatieve bezigheid,

· tranen laat van grote vreugde of diep verdriet

· de veilige verbinding voelt van liefde, de grote razernij van haat,

De lijst is eindeloos .....

Dat zelfbewustzijn is de sleutel, zo openen we de deur naar ons hart, onze buik en kunnen we haar, de verlorene, terug in onze realiteit terugbrengen. In het begin zijn de ontmoetingen vluchtig, schichtig, ongrijpbaar. Maar door haar te benoemen, nodigen we haar uit , creëren we tijd én ruimte voor haar in elk aspect van haar beleving: het naïeve kind, de kuise maagd, de zorgende moeder, de brutale feeks, de elegante dame, de hongerige wolvin, de vurige tijger, de meedogenloze jager, de argeloze prooi.

Of zoals Meredith Brooks het zo mooi in haar tijdloze song bijeen bracht :

'I'm a bitch I'm a lover I'm a child I'm a mother I'm a sinner I'm a saint.... I'm nothing in between....'

De ontembare vrouw.

Zonder haar missen we levensritme, zonder haar weten we niet welk pad het onze is. Zonder haar strompelen we door het leven, missen we vaste grond, lopen we met ons hoofd in de wolken.

Estés verwoordt met krachtig: ‘Wanneer een vrouw afgesneden wordt van de ontembare vrouw wordt ze steriel, en gaan haar instincten verloren. Deze worden geabsorbeerd door het intellect of het ego; dat van haarzelf of een ander.

De ontembare vrouw is de bezieling van het vrouw zijn: als vrouwen vrij zijn, is zij vrij. Hoe vaak ook onderdrukt, zij komt altijd weer boven.’

Onze ware aard werd doorheen de tijden verboden, afgezwakt en gekweld, als gevaarlijk en gek verklaard, gedenigreerd en verkracht met woorden en daden. Maar zelfs de meest onderdrukte vrouw vindt haar terug, op eigen kracht of met hulp van haar zusters. Diep verborgen in zichzelf wacht Zij op de kans om terug zichzelf te kunnen zijn.

Zolang we onszelf klein houden, wordt ze onderschat: we doen haar alleen recht aan door haar toe te laten: in ons lichaam, onze taal, onze gedachten, onze emoties en gevoelens. Door bewust te zijn van haar grote kracht kunnen we onszelf helen: alle delen, licht en donker samen brengen in die ene zelf, jezelf.