gedwongen stilte

Na een lange, luie zomer keek ik halsreikend uit naar de maand september. De batterijtjes opgeladen, was ik helemaal klaar voor het volgende werkseizoen.

Yes! De startblokken lonkten: goesting om nieuwe ervaringen op te doen, andere mensen te leren kennen, wat bij te scholen en oude vrienden op te zoeken. De energie begon te stromen.

Tot ik een mailtje kreeg van een client die meldde dat zij niet kon komen wegens een Covid besmetting. Konden we de sessie een weekje uitstellen? Ikzelf had de bui al voelen hangen: het was begonnen met een lichte keelpijn, wat misselijkheid, een rillerig gevoel. Niet lang daarna deed de koorts haar intrede, vergezeld door een stevige hoest. Dan maar alle afspraken verplaatsen naar een weekje later. Echter, 10 dagen later was mijn stem weg en hoestte ik nog steeds in alle toonaarden.

Met de immuniteit op zo een laag pitje stond de deur open voor nog meer van het 'goede'. Een oorontsteking kondigde zich aan en zorgde ervoor dat de buitenwereld heeeel ver weg klonk. De stilte was - is - overweldigend. Alle geluid ondergesneeuwd, weggemoffeld en gedempt door vocht in het middenoor. Die nattigheid zorgt ervoor dat mijn binnenwereld zich ongevraagd aan mij opdringt. In mijn hoofd leef ik als onderwater: mijn eigen stem klinkt donker, gesmoord, mijn ademhaling suist door de rechterkant van mijn hoofd en wanneer ik de trap opga, hoor ik het ruisen van mijn bloedsomloop, het kloppen van mijn hart. Klinkt misschien romantisch, maar zo voelt het niet. Na een week wou ik terug boven water komen!

Een tweede doktersbezoek drong zich op: ik gaf aan wat ik allemaal deed om mijn toestand te verbeteren: spoelen van de neus, fytotherapie, homeopathie, dampen, compres tegen het oor. Ik heb het allemaal toegepast.

De dokter luistert aandachtig en vertelt dat slechts 1 enkel ding ontbreekt: GEDULD.

De gedwongen stilte laat zich niet bedwingen door mijn ongeduldige ik. Het lichaam heeft zijn eigen ritme, neemt de nodige tijd voor zijn herstel en dat hebben we te accepteren.

Het bracht me ook bij een belangrijke waarde voor mij: die van de vrije keuze. Vrijwillig in meditatie gaan om mijn binnenwereld te verkennen doe ik met heel veel (zelf)liefde. Wanneer mijn lichaam echter beslist om die binnenwereld prominent aanwezig te laten zijn, hmmmm, heel wat minder leuk.

Hoe kan ik de beperking ombuigen tot een uitdaging? Dat is maar de vraag. De gedwongen stilte dwingt me om die startblokken achterwege te laten en bewust mijn tempo aan te passen. Om niet alleen tegemoet te komen aan de wensen en verwachtingen van het ego maar ook het ritme van mijn lichaam in de berekening te brengen.