Wanneer ik aan sommigen voorstel om een keer niks te doen, gewoon te ervaren wat het is te ZIJN in plaats van te DOEN, dan zie ik een groeiende weerstand. Meestal blijft het stil, maar de lichaamstaal vertelt me genoeg.
Het lijkt op het doorbreken van een taboe wanneer ik aangeef dat er niks mis is met niks doen.
Hoe komt dit?
Omdat we een hele dag bezig zijn met zinvolle en -loze dingen: eten, wassen, plassen, werken, oppassen, koken, kijven, rijden, aankomen, vertrekken, zoeken, vinden, neerleggen, oprapen, wijzen, vragen, ontwijken, botsen, leren, ont-leren en verleren, organiseren, delegeren, overleggen, dwarsliggen, samenwerken, sporten, gamen, spelen, en tenslotte slapen. De meeste handelingen doen we routineus, zonder er bij na te denken. En wanneer de routine wordt onderbroken door een onverwachte gebeurtenis, zijn we alert, gefrustreerd maar zelden aangenaam verrast.
Er zijn ook verwachte gebeurtenissen waar we erg naar uitkijken.
Vakantie is er zo eentje: we verlangen naar een onderbreking van de routine van elke dag om gedurende een langere periode, een weekje of iets langer als het kan, eens iets anders te gaan doen. Dat DOEN doen we dan liefst in een andere omgeving. Moe van de hele tijd vanalles te MOETEN, beloven we onszelf van veertien dagen te niksen.
Daarom pakken we onze spullen in, proppen ze in de auto, bus, trein of vliegtuig en reizen een eind(je) van huis. Daar pakken we weer alles uit, komen tot de conclusie dat we veel te veel of de verkeerde dingen hebben meegesleurd, vallen moe in slaap en worden de volgende ochtend wakker met de volgende vraag: 'wat gaan we doen vandaag?'
Blijkbaar is het niet zo simpel: dat niks doen. Wat had je dan verwacht: 350 dagen in het jaar ben je druk bezig, is je geest volledig ingesteld op doen, doen, doen. De knop 180 graden omdraaien en de overige 15 dagen het anders aanpakken is een ander paar mouwen.
Misschien is de stap dan toch te groot?
Er is een tussenoplossing.
Je kan lijntjes trekken.
Lijntjes trekken? Hoezo?, hoor ik je vragen.
Creatief bezig zijn brengt ons in een andere modus. Nu we even niet moeten kunnen we onszelf leren ervaren op een andere manier. Tijdens het grootste deel van het jaar leven we in gesloten modus. Dit wil zeggen dat we plannen, organiseren, analyseren, concluderen, definiëren, implementeren.... kortom doelgericht bezig zijn.
In de open modus is het speeltijd: niks moet, alles mag. We staan open voor wat de dag brengt: eten wanneer we honger hebben, slapen wanneer onze ogen toevallen, gaan waar onze benen ons naartoe brengen.
Op dat ogenblik staan we onszelf toe om creatief om te gaan met de tijd die we hebben. Vanuit de diepte borrelt er van alles naar boven: je krijgt ideeën over hoe je je tuin wil inrichten. Het zonlicht inspireert je om frisse kleuren te schilderen in je huis, de locale markt biedt nieuwe inzichten in het gebruik van ongekende kruiden, vruchten, groenten. Het rustiger ritme brengt je in een reflectieve stemming en je besluit dat je terug thuis ook gezonder wil gaan leven. Of een oude hobby terug wil oppikken.
Dat brengt me 'naadloos' terug naar - lijntjes trekken.
Voor de vakantie had ik van thuis een aquarel setje meegenomen. Tijdens een regenachtige dag kocht ik een doosje pastelkleurtjes in het plaatselijke museum. Het heeft veel geregend in Frankrijk. Dat deerde me niet: ik heb bloemetjes geschilderd, zee en wolken. En ik heb lijntjes getrokken.
Die lijntjes brachten me bij de essentie: alleen maar lijntjes trekken. Niks anders.
Dat te doen brengt me in een flow, waar alleen maar de lijntjes belangrijk zijn. Zijn ze recht, ben ik blij. Zijn ze niet recht, probeer ik het opnieuw. Mijn geest is gefocust op één ding, de rest is even van geen tel. Net als in meditatie. En daarna voel ik me als herboren, helemaal terug opgeladen door deze simpele handeling.
Daarom ben ik fan van lijntjes trekken.