Ont-moeting: een kwetsbaar moment.

Ik verlang naar een tijd dat we niet meer behoedzaam nagaan of anderen ver genoeg van ons staan, dat we ons masker wel bijhebben wanneer we de deur uit gaan.

Dat we ons onveilig en besmeurd voelen als we thuis komen en we angstvallig onze handen x keer per dag wassen met producten die we anders nooit zouden gebruiken.

Ik kijk uit naar de dag dat we elkaar terug zorgeloos kunnen omhelzen, dat we met familie en vrienden ongegeneerd rond de tafel zitten, dicht bij elkaar. Dat we samen eten en drinken en over de tafel reiken, langs iedereen heen, om de schaal met sla, tomaten en komkommer, of de lekkere taart door te geven aan onze geliefden.

Dat we elkaar in de weg kunnen lopen en erom lachen, dat de kleinkinderen moe van het spelen dichtbij komen zitten en vragen of we samen een boekje lezen.

Dat we collega's een schouderklopje geven of een high-five wanneer we er samen voor gaan.

Dat we onze aandacht kunnen verplaatsen van vermijden naar omarmen.

Een troostende arm om een schouder,

een meelevende hand op een hand,

een speelse tik tegen de bovenarm.

Terug kunnen ont-moeten, zonder angst, zonder al dat moeten, met vertrouwen, met elkaar.

Ja, daar kijk ik naar uit.