De regen was ik gewoon. De plensbuien deerden me niet, zelfs niet tijdens de zuiderse vakantie. Ze waren eerder geruststellend, een troost dat de natuur zich kan herstellen, ongeacht wat wij mensen ervan denken. Wat voor mij een geruststelling was, werd voor velen een nachtmerrie. De natuur is onverbiddelijk: het water geeft en neemt.
De kou echter, die was ik vergeten. Die koelte voelt nieuw, ik was er niet op voorbereid. De plensbui veranderde in miezer, het type neerslag waarbij je een instant gevoel van melancholie overvalt.
Neen, Neen, Neen, ik voel de weerstand. Ik heb geen zin in paraplu's en laarzen, regenjassen en kledinglaagjes, in hoge schouders en ingetrokken hals, in donkere dagen en lange nachten. Ik heb moeite met die vreemde warmte van de centrale verwarming. Ik mis de gouden gloed van het zuiden, de zindering die alle dingen schijnbaar trillend in beweging zet.
Nu neemt de schaduw de kleine achtertuin over: hij zal niet wijken tot het voorjaar, pas volgend jaar. En ook binnen dringt de duisternis zich op. De lampenkap gaat steeds vroeger aan, en waar heb ik de kaarsen ook al weer opgeborgen?
Herken je de onrust van de overgang? De nacht neemt de dag meer en meer over, buiten verandert naar binnen, zowel buiten als in me.
Die inkeer, het proces van naar binnen keren is lastig. Zeker nu de vrijheid daar buiten meer en meer lonkt. En toch is dit de natuurlijke gang van zaken: van de actieve zomer gaan we langzaam over naar een ingetogen winterse staat van zijn. Ons bioritme is oeroud, ingebakken in onze dierlijke aard. Dwingend, ook al gehoorzamen we niet graag.
Mijn besluit staat vast: ik geef me over. Niet vandaag maar morgen. Dan laat ik het nieuwe seizoen toe. Chocomelk en zelfgebakken kaneelkoekjes, warme dekentjes en dikke boeken, truien breien en gezelschapsspellen. Morgen ga ik op zoek naar de kaarsjes, ik denk dat ik weet waar ik ze gelaten heb.
