In 1987 ontwikkelde de Engelse psycholoog Cliff Arnall een formule voor de berekening van de meest deprimerende dag van het jaar.
Volgens hem is dit de derde maandag van januari. Vandaag dus.
Waarom?
Wel, de goede voornemens zijn we bijna vergeten, de vakanties lijken ver weg. De dagen lengen maar we merken er weinig van. Af en toe proef je de lente tot de zon weer achter de wolken verdwijnt. De werkweek is net begonnen, vrijdag lijkt nog een eeuwigheid verwijderd. En wat zal het weekend dan brengen?
Wanneer ik de vorige lijnen terug lees, word ik er zelf een beetje zwaarmoedig van. Waar kunnen we ons aan optrekken?
Mogen we hopen dat het beter wordt?
Wat is hoop dan eigenlijk?
Hoop doet leven, hoop is blijde verwachting, het vooruitzicht op een goede uitkomst.
De wens dat de dingen die we niet kunnen controleren toch goed uitdraaien voor ons.
Hoop is een kaap die goed is.
Hoop is ijdel.
Soms zelfs Vals.
Hoop is realistisch, hoop is fantasie.
Hoop is vaak een hoop gedoe,
maar hoop kan ook eenvoudig zijn: de hoop dat het beter wordt.
Ikzelf heb er een heel dubbel gevoel bij, bij die hoop. Hoop doet me altijd denken aan de Griekse mythe: de doos van Pandora.
Pandora was de eerste aardse vrouw. Zeus had zijn beste vriend Prometeus de opdracht gegeven om de mens te maken uit klei. De eerste mensen leefden in een wereld waar alleen maar gelukzaligheid heerste. Prometeus hield van zijn mensen; zoveel zelfs dat hij zijn vriendschap met Zeus verraadde door het (heilige) vuur te stelen van de goden opdat de mensen zich konden verwarmen tijdens de koude nachten. Als vergelding gaf Zeus aan zijn zoon Hephaistos de opdracht een vrouw genaamd Pandora te maken uit water en aarde. De goden schonken haar vele gaven, waaronder de nieuwsgierigheid. Zeus schonk Pandora aan Prometeus. Deze vermoedde dat dit een list was van zijn voormalige vriend en gaf Pandora door aan zijn broer.
Pandora kreeg ook een doos mee van Zeus. De doos mocht ze nooit ofte nimmer open doen. Nieuwsgierig als ze was opende Pandora toch het mysterieuze ding. O wee: alle onheil dat mensen kan treffen ontsnapte toen in de wereld: ongeluk, dood, ziekte, rampen, zorgen. Zo kwam er een einde aan het zorgeloze bestaan van de mens. Toch bleef er iets op de bodem van de doos achter omdat Pandora snel het deksel terug sloot.
Dat ene ding was hoop.
Waarom bleef de hoop achter?
Wat wilden de oude Grieken ons vertellen met dit verhaal?
Een mogelijke verklaring is dat, wat er ook gebeurt in het leven van een mens, de hoop altijd bij ons blijft. Onder al onze zorgen zit er hoop.
Maar er zijn ook andere verklaringen. Een daarvan is dat hoop zelf een vergiftigd geschenk is. Hoop op beterschap is non-acceptatie van wat zich hier en nu manifesteert. Passieve hoop is wachten tot het beter wordt. Zo hang je af van onzekere externe (f)actoren, durf je niet te vertrouwen op een interne kracht die je kan inzetten om het beste te maken van je huidige toestand om zo je toekomst zelf vorm te geven via de dingen waar je wel invloed op hebt.
Daarom heb ik een dubbel gevoel bij hoop: ik bepaal graag mijn eigen leven in de mate van het mogelijke. Hierbij maak ik een onderscheid tussen dat wat in mijn macht ligt en wat niet. Ik werk actief mee aan mijn heden en toekomst en accepteer de dingen waar ik geen macht over heb. Ik vertrouw erop dat ik inventief genoeg ben om met de situaties die me overkomen kan omgaan zonder dat ik de omstandigheden hoeft te veranderen.
Die gedachte geeft me rust... en hoop op een aangename toekomst.
Tot binnenkort.
