Is het normaal dat ik jaloers ben, nors, zwak, kinderachtig, paniekerig en soms woest?
Is het normaal dat ik opgelucht ben wanneer ik ook anderen zie worstelen, wanneer ik anderen bang zie, hun ongeluk en hun wanhoop aanschouw? Dat ik mezelf vergelijk met hen en me dan beter voel?
Is het normaal dat ik gekwetst geraak door wat ik ervaar als afwijzing, dat ik onzeker ben wanneer mijn partner interesse toont in een - in mijn ogen- mogelijke concurrent?
Is het normaal dat ik af en toe niet normaal doe? Ben ik wel normaal? Dat ik diep in mezelf neigingen zie die ik zelfs niet voor mezelf wil toegeven.
Is het normaal dat ik niet-normaal gedrag van anderen zwaar veroordeel, maar zelf ongeoorloofde handelingen wil stellen die ik mezelf kan toelaten?
Is het normaal dat ik droom van een ander leven, een leven dat zo verschillend is van het mijne dat niemand zou geloven dat ik van zo een leven droom?
Is het normaal dat ik geen kritiek verdraag, dat ik dan denk dat men mij niet kan uitstaan. Dat ik het liefst van al zou verdwijnen en nooit meer terugkomen?
Ben ik wel normaal?
Wat is normaal?
Het vraagt moed om eerlijk naar onszelf te kijken. Om die moed te versterken, om echt eerlijk naar jezelf te kijken is het belangrijk je eigen besef van het begrip 'normaal' te verbreden.
Omdat je niet echt kan weten wat er allemaal omgaat in iemand anders zijn hoofd, denken we vaak dat wij de enigen zijn met 'verboden' gedachten. We maken er een erezaak van om zo beheerst en correct om te gaan met de anderen. Op zich is daar niks mis mee.
Neemt niet weg dat we af en toe de anderen naar de verdoemenis wensen of met hen oneerbare dingen willen doen. Deze gedachten sturen we vaak naar een donker plekje van ons bewustzijn, of nog lager, in ons onderbewustzijn. Daar blijven deze gevoelens en/of gedachten broeien. Tot ze op een onbewaakt 'zwak' moment toch aan de oppervlakte komen door een bepaalde daad te stellen of een bepaalde uitspraak te maken.
Door toe te geven dat die bijzondere fantasie of verlangen in jou wel degelijk bestaat , laat je ze deel uitmaken van je unieke zelf. Door te accepteren dat ze er zijn, hoeven ze je niet te overvallen op dat onbewaakte moment en weet je dat ze slechts dat zijn nl: een fantasie of een verlangen.
Normaliteit is wat we er zelf van maken. Iedereen is normaal of net niet.
Laat de norm normaal je niet beperken: de gouden regel is dat jouw vrijheid ophoudt waar de vrijheid van een ander begint. En binnen dat gegeven mag je helemaal jezelf zijn.
(vrije vertaling van extract uit boek 'selfknowledge' van The School of Life)